wonder is life

Το θάνατο δεν μπορούμε να τον εννοήσουμε. Ποτέ. Γιατί αρχίζει ακριβώς εκεί που σταματάει η αντίληψη. Είναι μια διάσταση που δεν μπορεί να την αντιληφθεί η ζωή. Όσο και αν προσπαθεί. Το τραγικό υπάρχει ακριβώς επειδή η ζωή προσπαθεί. Και όμως, καμιά λογική συζήτηση ούτε αναζήτηση μπορεί να σε γλιτώσει από εκείνο το άλαλο συναίσθημα έκπληξης και τη στιγμιαία αίσθηση ότι ο χρόνος σταμάτησε, όταν βρεθείς μπροστά σε ένα άκαμπτο σώμα που δεν μπορεί να κάνει τίποτα από ό,τι μπορεί η ζωή. Όλα τα μεγέθη αλλάζουν. Γίνεται ξανά φορμάτ στο δίσκο του νου. Όχι, δεν είσαι ο αιώνιος που ένιωθες λίγο πριν. Και η ζωή είναι πιο απλή για σένα απ’ ότι φαινόταν στους δαιδάλους του φιλόδοξου μυαλού σου. Πολύ πιο απλή και τα μυστήριά της απροσπέλαστα για τη θνητή ύπαρξή σου. Και ξαναανακαλύπτεις τους άλλους ανθρώπους, τα «αδέρφια» σου ––γιατί βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατάσταση μ’ εσένα: την ανθρώπινη κατάσταση.
Κοιτάς το νεκρό σώμα και στιγμιαία φαντάζεσαι πώς θα μοιάζεις εσύ σ’ αυτήν την συνθήκη. Η ανυπαρξία έχει στάδια. Κι ένα μεγάλο πλαγκτόν πληροφορίας, κατάλοιπο έργο από όλες τις υπάρξεις που έζησαν και ύστερα σταδιακά έσβησαν μένει και μεταφέρεται σαν Παράδοση.

Είναι εντυπωσιακό πόσο ο νεκρός άνθρωπος μοιάζει με κέρινο ομοίωμα του ανθρώπου που γνωρίσαμε. Ποτέ δεν έχεις την αίσθηση ότι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε υλιστικά:
Η ζωή μας τρέφεται από θανάτους. Είναι απλό, για να φάμε σκοτώνουμε. Η ζωή δημιουργεί θανάτους. Η ζωή είναι δολοφόνος. Και θα έπρεπε να ξέρουμε ότι, όταν έρθει η στιγμή να γίνουμε εμείς τα θύματα, είναι η ίδια η ζωή που μας σκοτώνει.
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...

Κι όμως τίποτα από αυτά δεν αρκεί για να καταλάβουμε αυτό που η ύβρις η ματαιοδοξία, η παραχαϊδεύτρα η φιλοδοξία και ο κουτσός ο ατομισμός φυλάνε σαν Κέρβεροι μακριά από την καθημερινή μας σκέψη. Τον πανίσχυρο άγνωστο.

Ίσως κάθε λεπτομέρεια είναι από πριν αποφασισμένη ή ίσως τυχαία βρεθήκαμε εδώ। Πάντως όλοι διάμεσοι είμαστε. Ενσωματωθήκαμε, αλληλεπιδρούμε και ύστερα τέλος Ξαφνικά. Όσο και να το περιμένουμε. Πάντα είναι ξαφνικά. Και ακατανόητα. Ό,τι κι αν είπαμε. Ό,τι κι αν είδαμε.
Ό,τι κι αν σεβαστήκαμε ή όχι στη ζωή, ας σεβόμαστε τους νεκρούς. Γιατί αυτοί είναι το ισοκράτημα. Είναι η αταραξία. Είναι αυτοί που δεν βαυκαλίζονται πια από καμιά ψευδαίσθηση. Είναι αυτοί που μας θυμίζουν να μη φοβόμαστε τα αισθήματα αλλά μόνο την αλαζονεία. Είναι αυτοί που έχουν εξομοιωθεί. Που δεν έχουν πια καμία διαφορετικότητα. Καμιά απορία. Είναι όλα τα κυματάκια που έσβησαν. Σε ποιον άνεμο χρωστάμε την ύπαρξή μας;