why brother

Thursday, August 03, 2006

wonder is life


Το θάνατο δεν μπορούμε να τον εννοήσουμε. Ποτέ. Γιατί αρχίζει ακριβώς εκεί που σταματάει η αντίληψη. Είναι μια διάσταση που δεν μπορεί να την αντιληφθεί η ζωή. Όσο και αν προσπαθεί. Το τραγικό υπάρχει ακριβώς επειδή η ζωή προσπαθεί. Και όμως, καμιά λογική συζήτηση ούτε αναζήτηση μπορεί να σε γλιτώσει από εκείνο το άλαλο συναίσθημα έκπληξης και τη στιγμιαία αίσθηση ότι ο χρόνος σταμάτησε, όταν βρεθείς μπροστά σε ένα άκαμπτο σώμα που δεν μπορεί να κάνει τίποτα από ό,τι μπορεί η ζωή. Όλα τα μεγέθη αλλάζουν. Γίνεται ξανά φορμάτ στο δίσκο του νου. Όχι, δεν είσαι ο αιώνιος που ένιωθες λίγο πριν. Και η ζωή είναι πιο απλή για σένα απ’ ότι φαινόταν στους δαιδάλους του φιλόδοξου μυαλού σου. Πολύ πιο απλή και τα μυστήριά της απροσπέλαστα για τη θνητή ύπαρξή σου. Και ξαναανακαλύπτεις τους άλλους ανθρώπους, τα «αδέρφια» σου ––γιατί βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατάσταση μ’ εσένα: την ανθρώπινη κατάσταση.

Κοιτάς το νεκρό σώμα και στιγμιαία φαντάζεσαι πώς θα μοιάζεις εσύ σ’ αυτήν την συνθήκη. Η ανυπαρξία έχει στάδια. Κι ένα μεγάλο πλαγκτόν πληροφορίας, κατάλοιπο έργο από όλες τις υπάρξεις που έζησαν και ύστερα σταδιακά έσβησαν μένει και μεταφέρεται σαν Παράδοση.

Είναι εντυπωσιακό πόσο ο νεκρός άνθρωπος μοιάζει με κέρινο ομοίωμα του ανθρώπου που γνωρίσαμε. Ποτέ δεν έχεις την αίσθηση ότι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε υλιστικά:
Η ζωή μας τρέφεται από θανάτους. Είναι απλό, για να φάμε σκοτώνουμε. Η ζωή δημιουργεί θανάτους. Η ζωή είναι δολοφόνος. Και θα έπρεπε να ξέρουμε ότι, όταν έρθει η στιγμή να γίνουμε εμείς τα θύματα, είναι η ίδια η ζωή που μας σκοτώνει.
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...

Κι όμως τίποτα από αυτά δεν αρκεί για να καταλάβουμε αυτό που η ύβρις η ματαιοδοξία, η παραχαϊδεύτρα η φιλοδοξία και ο κουτσός ο ατομισμός φυλάνε σαν Κέρβεροι μακριά από την καθημερινή μας σκέψη. Τον πανίσχυρο άγνωστο.

Ίσως κάθε λεπτομέρεια είναι από πριν αποφασισμένη ή ίσως τυχαία βρεθήκαμε εδώ। Πάντως όλοι διάμεσοι είμαστε. Ενσωματωθήκαμε, αλληλεπιδρούμε και ύστερα τέλος Ξαφνικά. Όσο και να το περιμένουμε. Πάντα είναι ξαφνικά. Και ακατανόητα. Ό,τι κι αν είπαμε. Ό,τι κι αν είδαμε.
Ό,τι κι αν σεβαστήκαμε ή όχι στη ζωή, ας σεβόμαστε τους νεκρούς. Γιατί αυτοί είναι το ισοκράτημα. Είναι η αταραξία. Είναι αυτοί που δεν βαυκαλίζονται πια από καμιά ψευδαίσθηση. Είναι αυτοί που μας θυμίζουν να μη φοβόμαστε τα αισθήματα αλλά μόνο την αλαζονεία. Είναι αυτοί που έχουν εξομοιωθεί. Που δεν έχουν πια καμία διαφορετικότητα. Καμιά απορία. Είναι όλα τα κυματάκια που έσβησαν. Σε ποιον άνεμο χρωστάμε την ύπαρξή μας;


Posted by Picasa

Tuesday, August 01, 2006

Και ο άνθρωπος δημιούργησε την... Κόκα-Κόλα!



  • (αυτολεξεί από το site coca cola http://www.coca-cola.com/)

    Γνωρίζετε ότι...

    98%
    Αυτό είναι το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που αναγνωρίζει το σήμα της Coca-Cola! Μιλάμε για το πλέον αναγνωρίσιμο εμπορικό σήμα σε όλο τον πλανήτη!4.079.020.848.000
    Είναι ο αριθμός των μπουκαλιών μεσαίου μεγέθους που θα χρειαζόμασταν, αν θέλαμε να τοποθετήσουμε όλη την ποσότητα Coca–Cola που έχει παραχθεί ποτέ. Πόσο χώρο θα έπιανε η Coca-Cola άραγε!
    83.000.000
    Τόσα άτομα απολαμβάνουν τα διάφορα προϊόντα της The Coca–Cola Company καθημερινά στις Η.Π.Α. Δηλαδή, όλοι σχεδόν είναι... οι τυχεροί!
    6.000.000
    Τόσα άτομα απολαμβάνουν Coca–Cola καθημερινά στις Η.Π.Α. Ένας ολόκληρος λαός Coca-Cola!
    8.000
    Τόσα αναψυκτικά της The Coca-Cola Company καταναλώνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη ανά δευτερόλεπτο. Έτσι ξεδιψάει ο κόσμος!
    3.135
    Τόσα μέτρα είναι το ύψος των ιαπωνικών Άλπεων, όπου η διανομή της Coca-Cola γίνεται με σκοινιά από ελικόπτερο! Η Coca-Cola υπερβαίνει τους δυνατούς ανέμους και τις απότομες πλαγιές των Άλπεων!
    1989
    Η χρονιά που το εμπορικό σήμα της Coca-Cola κατέκτησε μόνιμη θέση στην πλατεία Pushkin της Μόσχας! Να ένα προϊόν που φέρνει τους λαούς πραγματικά πιο κοντά!
    520
    Είναι τα χιλιόμετρα που θα είχε ύψος ένα βουνό αν βάζαμε όλα τα μπουκάλια μεσαίου μεγέθους Coca-Cola που έχουν εμφιαλωθεί ποτέ σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Δηλαδή, ύψος 59 φορές μεγαλύτερο από του Έβερεστ!
    [...]
    Ολόκληρος ο πλανήτης ξέρει την Coca-Cola…

    Αν καταφέρναμε μάλιστα να βάλουμε όλη την ποσότητα Coca-Cola που έχει εμφιαλωθεί ποτέ στους καταρράκτες του Νιαγάρα, θα θαυμάζαμε ένα ποτάμι Coca-Cola που κυλάει επί 36 ώρες και 20 λεπτά, κάτι παραπάνω από μιάμιση μέρα δηλαδή!


    ----- ----- -----

    Λοιπόν:
    Κι εγώ τα θαυμαστικά θα τα έβαζα αλλά όχι από περηφάνια, από έκπληξη...

    Τι σημαίνει όλο αυτό;
    ότι ο κόσμος χρειάζεται μια σταθερά έστω και τόσο ηλίθια;

    Λες κάτι τέτοιο να εννοούσε ο Αρχιμήδης όταν έλεγε ότι αν μπορούσε να βρει ένα σταθερό σημείο θα κινούσε όλη τη γη;

    Μια αφορμή μόνο χρειάζεται (και όσο πιο απλή τόσο καλύτερα για την καταλαβαίνουν όλοι) για να χτιστεί πάνω της ένας κόσμος σχέσεων, συναλλαγών, εξουσίας και απόλαυσης, καθρέφτης (φράκταλ) του πραγματικού...Ίσως. Η έντονη εντύπωση όμως του γελοίου δεν με εγκαταλείπει. Γιατί;

    Αλήθεια,αν ήσασταν εξωγήινος και δεν είχατε ιδέα τι είναι το κοκα κόλα και διαβάζατε τα παραπάνω τι θα έβαζε ο νούς σας ;

    Ίσως η ίδια η κόκα κόλα να μην είναι τόσο αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπου, αλλά η περίπλοκη και διαστρωματωμένη οργάνωση μιας αδιανόητα τεράστιας επιχείρησης ίσως να είναι αναγκαία (για λόγους που αγνοώ).

    Τουλάχιστον η θηριωδώς τεράστια επιχείρηση Χριστιανισμός στηρίχτηκε σε μια εντυπωσιακή ιστορία - βέβαια είδαμε πού οδήγησε-, τούτο δω πού θα οδηγήσει άραγε?

Posted by Picasa

Τελικά είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;



Ας μας φανερώσει κάποιος : ποια είναι η σοφότερη απάντηση;

Αν ρωτήσεις την τρέχουσα λαϊκή / ποπ άποψη θα σου πουν το δεύτερο. “Always look on the bright side of life”, «άδραξε τη μέρα», «κάθε εμπόδιο για καλό», «για καλό είναι όλα», «να βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων (μόνο)» κλπ, ή προστακτικές τύπου get funky, get sexy, get high και λοιπα.

Αν ρωτήσεις τον Σοπενχάουερ θα σου πει ότι ο κόσμος μας είναι ο χειρότερος δυνατός και πως η σκέψη είναι καταδικασμένη να χειραγωγείται από την επιθυμία.

Αν ρωτήσεις τους αρχαίους έλληνες θα σου πουν «ουδέν καλόν αμιγές κακού».

Το σίγουρο είναι ότι το ποτήρι είναι σε μία κατάσταση: αυτή που βλέπουμε. Όπως και να την ονομάσουμε. Οι δύο δηλώσεις είναι αληθινές. Το μισό- αφήνει περιθώριο στην κάθε μια για την αντίθετή της που τη συμπληρώνει.

Ο πεσιμιστής συγκρίνει την εικόνα με τη φανταστική ιδανική εικόνα που του έρχεται εκείνη τη στιγμή στο μυαλό, ένα ποτήρι γεμάτο με (φρέσκο και δροσερό πιθανότατα) νερό. Και βλέπει ότι η πραγματικότητα υπολείπεται.
Ο οπτιμιστής φέρνει στη φαντασία του την εικόνα ενός ποτηριού χωρίς καθόλου νερό και νιώθει ευτυχής που τελικά η πραγματικότητα είναι καλύτερη.

Φυσικά όλα αυτά ισχύουν αν αυτό που περιέχεται στο ποτήρι είναι καθαρό νεράκι, να το πιουν να ξεδιψάσουν, (γιατί αν μιλούσαμε για αλατόνερο πχ. , που εντούτοις θα έπρεπε να καταποθεί τότε οι δύο φράσεις μάλλον θα επιλέγονταν αντιστρόφως)…

Όπως επίσης αναρρωτιέμαι πόση σημασία θα είχε ο πεσιμισμός ή ο οπτιμισμός του καθενός, αν αυτό το νεράκι ήταν το μόνο διαθέσιμο μετά από 3 μέρες στην Έρημο…
Posted by Picasa

Monday, July 31, 2006

Κάτι σαν κωπηλάτες δηλαδή;


Από άρθρο στο Wired News http://membres.lycos.fr/coupland/coupmicr.html :

Powering up, one step at a time

British engineers are converting street vibrations into electricity and predict a working prototype by Christmas capable of powering facility lights in the busiest areas of a city.
"We can harvest between 5 to 7 watts of energy per footstep that is currently being wasted into the ground," says Claire Price, director of The Facility Architects, the British firm heading up the Pacesetters Project. "And a passing train can generate very useful energy to run signaling or to power lights." [...]



Εδώ και καιρό αναρρωτιόμουν τι νόημα έχει άραγε η σπατάλη ενέργειας που κάνουν οι σημερινοί homo sapiens sapiens στα γυμναστήρια. Tο γραμμωμένο σώμα δεν αρκεί από μόνο του για να δώσει απάντηση. Και επίσης δεν βλέπω πώς μπορεί η ματαιοδοξία να προσφέρει σε ένα σύστημα παραγωγής - κατανάλωσης ενέργειας (Ή μήπως μπορεί; Ποια η χρησιμότητα της, τόσο διαδεδομένης, ματαιοδοξίας; είναι λειτουργικός ο ρόλος της ή ασαφής, όπως περίπου ο ρόλος του junk dna?).
Αναρωτιόμουν λοιπόν, αν οι διάδρομοι και τα διάφορα αντιαισθητικά μηχανήματα θα μπορούσαν να μετατραπούν σε μηχανήματα συλλογής ενέργειας.
Έτσι, την ίδια στιγμή που κάποιος, πηγαίνοντας με χαρά ή με βαριά καρδιά από το γραφείο του στο γυμναστήριο (facility της εταιρίας όπου εργάζεται), έχει αποφασίσει ότι θα δώσει ενέργεια για να βελτιώσει την εικόνα του και να καλοπιάσει τη μακροβιότητα, κάποιοι άλλοι υποψιάζονται ότι αυτό δεν είναι αρκετό και έχουν βρει πονηρούς τρόπους να συλλέγουν τα ζωογόνα υπολείμματα της αυτοαναφορικής του σπατάλης.
Πώς σας φαίνεται αυτό?

( -εφικτό;
-ανατριχιαστικό;
- ωφελιμιστικό;
- αναξιόπιστο;
- ... άλλο;)



Φανταστείτε με τι σφρίγος θα χιμήξει μετά στο keyboard του...